Kołobrzeg, z piękną plażą i wodami solankowymi, znany jest przede wszystkim jako miejscowość wypoczynkowa. Miasto znajduje się na liście Europejskiego Szlaku Gotyku Ceglanego, głównie ze względu na imponującą XIV-wieczną katedrę, ale, poza kilkoma wyjątkami, nie zachwyca architekturą. Do takich rzadkich przykładów należy nowo otwarte Regionalne Centrum Kultury. Budynek stoi w parku zdrojowym, w sąsiedztwie dworca kolejowego i torów, w otoczeniu kilku kamienic i małych obiektów usługowych. Składa się z dwóch brył połączonych wysokim na trzy kondygnacje reprezentacyjnym holem wejściowym: czarnej, pokrytej patynowaną blachą, i przeszklonej. Projekt, autorstwa szczecińskiego biura architektonicznego Mellon, wyłoniony został w zorganizowanym przez władze miejskie konkursie w 2004 roku i realizowany był w dwóch etapach – adaptacja istniejącego kina Kalmar i budowa nowej części.
Ciemna bryła sali koncertowo-teatralnej to zrewitalizowany kino-teatr wybudowany w latach 60. XX wieku, reprezentant niedocenianego dziđ socmodernizmu. W latach 90. obiekt pełnił funkcję dyskoteki; potem, nieużytkowany, uległ dewastacji. Ściany zewnętrzne obłożone zostały blachą cynkowo-tytanową, a dwuspadowy dach zasłonięty attyką. We wnętrzu zachowano oryginalne nachylenie posadzki i sufitu, a także nadwieszenie z projektornią w głębi sali i wielkość otworu scenicznego. Ściany boczne obłożono ekranami akustycznymi z rysunkiem drewna.
Panele sufitowe oraz ścianę tylną pomalowano na kolor grafitowy. Szara jest także posadzka i fotele publiczności. Nastrój buduje tu światło sączące się ze szczelin wzdłuż ścian, a także sufitów. Za pomocą prostych, oszczędnych środków udało się uzyskać skromną, ale niezwykle elegancką przestrzeń. Ze względu na niewystarczającą kubaturę modernizowanego kina, od strony południowo-zachodniej dobudowano do niego kubik z magazynami i pomieszczeniami scenografów. Jaskrawozielony prostopadłościan podwieszono, ukrywając pod nim zejście do znajdujących się na poziomie piwnic garderób. W parterze przylega on do sceny letniej, umożliwiając jej lepszą obsługę.
Nowy, transparentny pawilon jest tej samej wielkości co bryła adaptowana. Jego jasne wnętrze nawiązuje do surowej architektury industrialnej. W „pudle” wykonanym częściowo z pomalowanej na biało cegły, umieszczonym wewnątrz szklanej struktury, mieści się mała sala teatralna, bar oraz kasa i szatnia (na parterze); sala ćwiczeń muzycznych i tanecznych (powyżej); pokoje administracji i sala konferencyjna (na drugim piętrze).

-
Vera Lutter jest znana ze swych monumentalnych, czarnobiałych fotografii przestrzeni miejskich. Jej zdjęcia to negatywy, powstające w przekształconych w camera obscura pomieszczeniach. Odrealnione obrazy miast, tworzone przez artystkę, są rozpoznawalne na całym świecie więcej
-
Celem konkursu jest promocja najlepszej architektury miejskiej, zrealizowanej w okresie Trzeciej Rzeczypospolitej oraz pobudzenie wrażliwości społecznej na kształt naszego otoczenia. więcej
-
Połączone z otoczeniem wnętrze budynku staje się przestrzenią publiczną miasta, dając możliwość rozszerzenia działalności kulturalnej i wyjścia poza mury instytucji więcej
-
Wieżowiec Taipei 101 w mieście Tajpej, stolicy Tajwanu. Mający 508 metrów gigant jest dzisiaj najwyższym budynkiem na świecie. Jego projektantom przyszło się zmierzyć z problemami trudnych warunków posadowienia (jakość gruntu określono jako niezadowalającą), silnych wiatrów (tajfuny występują tu kilka razy w roku) i trzęsień ziemi (działka jest położona około 200 metrów od linii uskoku tektonicznego). Budynek należało wyposażyć w specjalny system tłumienia drgań i kołysania, by zapewnić możliwie jak największy komfort dziesięciu tysiącom jego użytkowników. Jednocześnie do poruszania się między wszystkimi 101 kondygnacjami przeznaczono 61 wind, z czego dwie, zapewniające dojazd na najwyżej położone piętra osiągają rekordowe szybkości, potwierdzone wpisem do Księgi Rekordów Guinessa. więcej
