Muzeum Historyczne
Ningbo, Chiny
Autor: Wang Shu & Lu Wenyu Amateur Architecture Studio
Konstrukcja: Shentu Tuanbing, Chen Yongbing
Powierzchnia całkowita:
30 000 m2
Projekt: 2003-2005
Realizacja: 2008
Nie podano kosztów inwestycji
Założenia projektowe
Ningbo to dawne miasto portowe, w ciągu ostatniej dekady przekształcone we współczesną metropolię o szerokich ulicach i wielkomiejskiej, rozproszonej zabudowie. Według autora lokalnego muzeum historycznego, wskutek tej przebudowy Ningbo straciło ludzką skalę, a przyjęty model urbanistyczny nie odpowiada problemowi liczebności chińskiego społeczeństwa. Ponieważ według Wang Shu realizacja projektu nie może tego problemu rozwiązać, muzeum historyczne stanowi według jego zamysłu samoistny element wypełniający urbanistyczną pustkę – jest „małym miastem w mieście, na własnych prawach” lub górą, uformowaną z materiałów odzyskiwanych.
Dyspozycja funkcjonalna
Bryła budynku w przyziemiu jest zwarta, przepruta jedynie otworami wejściowymi. Po przejściu niskim, trzydziestometrowej długości tunelem, zwiedzający wchodzą do rozświetlonego atrium, w którym zaczynają się główne trasy komunikacyjne klatek schodowych i przejść. Na górnych kondygnacjach bryła została rozczłonkowana, a pomiędzy utworzonymi częściami powstały kameralne wnętrza przypominające doliny. Tworzą one taras na dachu stanowiący „szczyt góry”, dostępny poprzez szerokie zewnętrzne schody z holu bocznego, dostępnego niezależnym wejściem. Również we wnętrzu widoczny jest podział przestrzeni za pomocą szerokich, ogólnodostępnych traktów łączących pomieszczenia schowane za ciężkimi murowanymi ścianami. Taki układ podkreśla symbolikę góry – tradycyjnego motywu często przywoływanego we współczesnej architekturze chińskiej. Każda sala wystawowa ma dwa wejścia, by użytkownicy mogli sami ustalać trasy zwiedzania. Światło dzienne dociera do wnętrza budynku poprzez dwa wewnętrzne dziedzińce. Do część biurowo-administracyjnej oraz zaplecza wchodzi się oddzielne. Ta mnogość wejść do budynku, wyraźnie zaznaczonych na elewacji głębokimi podcięciami, nawiązuje do symboliki chińskiego ogrodu.
Konstrukcja budynku
Żelbetową konstrukcję szkieletową wykonywano w szalunkach bambusowych, a na elewacjach zastosowano ponad dwadzieścia różnych rodzajów materiałów budowlanych. Na odzyskiwanych materiałach bazuje tradycyjne budownictwo lokalnej ubogiej ludności – jednak z materiałów takich jak cegła, kamień dachówka powstają ściany tylko do 8 metrów wysokości. Ponieważ zewnętrzne ściany muzeum mają po 24 metry wysokości, konstrukcję elewacji stanowi żelbetowa kratownica zawieszona na konstrukcji budynku. Jej pola wypełniano materiałem odzyskanym po dawnych wioskach stojących w tej okolicy, łącząc w ten sposób tradycyjną technikę budowania z nowoczesną technologią. Wiele elementów ceramicznych można poznać po charakterystycznych rozmiarach – najstarsza ze znalezionych cegieł ma 1500 lat i pochodzi z czasów dynastii Tang. Fragmenty żelbetowej kratownicy wystające spod okładziny pojawiają się na elewacji w nieregularny sposób. Choć układ materiałów na elewacji został rozrysowany, realizację tej części budynku nie zawsze udawało się kontrolować i niekiedy dopiero po zdjęciu rusztowań oczom architekta ukazywał się rezultat pracy murarzy.
