Olimpiada w Londynie stworzyła miastu sprzyjające okoliczności do rewitalizacji doliny rzeki Lea. Na naszych oczach przekształca się ona z jednego z najbardziej niedoinwestowanych obszarów Wielkiej Brytanii w park wyznaczający standardy dla środowiska miejskiego XXI wieku. Głównym celem twórców Parku Olimpijskiego było stworzenie miejsca użytkowanego również po zawodach. Jest to trudny problem, z którym borykali się już poprzedni gospodarze Igrzysk (Barcelona, Sydney, czy Ateny).
Po igrzyskach Park Olimpijski zostanie przekształcony w jeden z największych parków miejskich w Europie, stworzonych w ciągu ostatnich 150 lat. Będzie on połączony od strony południowej z ujściem Tamizy, od strony północnej zaś z wiejskim krajobrazem hrabstwa Hertfordshire. Kanały i drogi wodne rzeki Lea mają być oczyszczone i poszerzone, a naturalne tereny zalewowe okolicy zostaną przywrócone, aby zapewnić podmokłe siedliska dzikiej przyrody.
Jako, że ekologia będzie głównym tematem Olimpiady 2012, trwałe konstrukcje przewidziano jedynie dla obiektów, które będą wykorzystywane po igrzyskach. Wszystkie inne budowle mają być tymczasowymi pawilonami. Światowej klasy ośrodki sportowe oraz nowoczesna infrastruktura w przyszłości staną się częścią miasteczka uniwersyteckiego, ale będą również otwarte dla lokalnych klubów i miejscowej społeczności.
Zaprojektowane przez biuro Zahy Hadid Centrum Sportów Wodnych będzie bramą do parku olimpijskiego. Jego pojemność zmniejszy się z 17 500 miejsc podczas zawodów, do 2 500 po ich zakończeniu. Podobna zmiana nastąpi w wyglądzie Stadionu Olimpijskiego, gdzie liczba miejsc zostanie zredukowana z 80 do 25 tysięcy. Olimpijskie Centrum Hokeja zmniejszy swoją pojemność z 15 do pięciu tysięcy kibiców. Hala Piłki Ręcznej zostanie zaadaptowana jako ośrodek wielosportowy. Park Rowerowy ku niezadowoleniu fanów tego sportu będzie mniejszy, niż początkowo przewidywano. Oprócz hali do kolarstwa torowego znajdzie się tu również trasa wyścigowa dla BMXów.
- 1
- 2
-
Mistrzowie fotografii architektury: Vera Lutter
Vera Lutter jest znana ze swych monumentalnych, czarnobiałych fotografii przestrzeni miejskich. Jej zdjęcia to negatywy, powstające w przekształconych w camera obscura pomieszczeniach. Odrealnione obrazy miast, tworzone przez artystkę, są rozpoznawalne na całym świecie więcej
-
ŻYCIE W ARCHITEKTURZE 2000
Celem konkursu jest promocja najlepszej architektury miejskiej, zrealizowanej w okresie Trzeciej Rzeczypospolitej oraz pobudzenie wrażliwości społecznej na kształt naszego otoczenia. więcej
-
Na granicy możliwości – wieżowiec Taipei 101
Wieżowiec Taipei 101 w mieście Tajpej, stolicy Tajwanu. Mający 508 metrów gigant jest dzisiaj najwyższym budynkiem na świecie. Jego projektantom przyszło się zmierzyć z problemami trudnych warunków posadowienia (jakość gruntu określono jako niezadowalającą), silnych wiatrów (tajfuny występują tu kilka razy w roku) i trzęsień ziemi (działka jest położona około 200 metrów od linii uskoku tektonicznego). Budynek należało wyposażyć w specjalny system tłumienia drgań i kołysania, by zapewnić możliwie jak największy komfort dziesięciu tysiącom jego użytkowników. Jednocześnie do poruszania się między wszystkimi 101 kondygnacjami przeznaczono 61 wind, z czego dwie, zapewniające dojazd na najwyżej położone piętra osiągają rekordowe szybkości, potwierdzone wpisem do Księgi Rekordów Guinessa. więcej
-
ŻYCIE W ARCHITEKTURZE 2002
Czwarta edycja konkursu ŻYCIE W ARCHITEKTURZE. Finał odbył się w siedzibie SARP-u w Warszawie, 10 stycznia więcej
