Boazeria to drewniana, dekoracyjna okładzina ścian i sufitów. Może pokrywać całą powierzchnię ściany, albo jej część. Termin zaczerpnięty został z francuskiego boiserie (obłożenie drewnem) – drewniane okładziny ścienne były popularne w architekturze wnętrz Francji XVII i XVIII wieku, zdobiły też pałac w Wersalu, wzór dla wielu barokowych rezydencji.
Boazeria często zachowuje naturalny kolor drewna, projektanci wykorzystują wówczas dekoracyjny rysunek słojów. Może też być dodatkowo zdobiona ornamentami czy rzeźbą figuralną (snycerka). W dawnej architekturze wnętrz często zestawiano różne gatunki drewna (intarsja), wykorzystując różnice kolorów i wzorów drewna.
Boazeria bywała pokrywana polichromią, lakierowana lub złocona.
Znana w starożytności, stosowana w gotyku, renesansie, klasycyzmie i współcześnie. W architekturze współczesnej termin boazeria odnosi się także do pokrywających ściany listwach z różnych materiałów, oprócz drewna także PCW, korka, okładziny MDF z fornirem.

Boazeria – historia

Boazeria znana była już w architekturze starożytnej Grecji i Rzymu, stosowana głównie w pałacach i willach arystokracji. W architekturze gotyckiej także była stosowana, szczególnie na północy Europy.
Efektowne formy uzyskała boazeria renesansowa. Wykorzystując technikę intarsji, włoscy mistrzowie układali iluzjonistyczne obrazy (studiolo Federico da Montefeltro). Boazeria stała się w renesansie ważnym elementem dekoracji, zarówno we wnętrzach świeckich, jak w kościołach i klasztorach.
Bogato zdobione boazerie, polichromowane popularne były także w architekturze barokowej, szczególnie francuskiej, klasycystycznych pałacach, czy w Wielkiej Brytanii (od Tudorów, architekturę elżbietańską po wiktoriańską).
We współczesnej architekturze wnętrz boazerie najczęściej wykonuje się z sosny i świerku, rzadziej z buczyny, drewna jodły, dębu, brzozy czy klonu.