Entre cour et jardin, dosłownie między dziedzińcem a ogrodem, to typ założenia pałacowego, rozpowszechnionego w baroku. Założenia takie wykształciły się we Francji w XVII stuleciu za panowania Ludwika XIV. Królewska rezydencja Wersal stała się wzorcem dla podobnych obiektów w całej Europie.
W założeniu entre cour et jardin, pałac poprzedzony był obszernym dziedzińcem, natomiast za budynkiem znajdował się geometryczny ogród francuski. Cała przestrzeń podporządkowana była ściśle zasadom symetrii. Główna oś przecinała w połowie bryłę pałacu, dziedziniec i ogród, często zamknięta była kolejnym, mniejszym budynkiem.
Na teren założenia prowadziła często brama, wyznaczająca początek osi. Cour d’honneur, czyli znajdujący się za bramą dziedziniec honorowy miał zwykle w centrum klomb czy gazon. Główna bryła pałacu znajdowała się naprzeciw bramy. Z budynkiem łączyły się pod kątem prostym skrzydła, niższe, szeroko rozłożone. Zamykały one z obu stron dziedziniec.
Elewacja od strony ogrodu otwarta była na partery, kobierzec, boskiety, a za nimi wyższe partie ogrodu, z bindażami i szpalerami, na końcu zaś ścianą parku. Cały teren był podzielony regularną siecią alejek.
Przykłady: Vaux-le-Vicomte, Wersal, pałac w Wilanowie
Więcej informacji
Impelluso L., Jardins, potagers et labyrinthes, Hazan, Paris, 2007
Majdecki L., Historia ogrodów, Warszawa 2009
Watkin D., Historia architektury zachodniej,Warszawa 2006
poprzednie hasło
