Kliniec to odpowiednio ukształtowany blok, cios kamienny, niekiedy cegła, element konstrukcyjny łuków i sklepień. Bryła klińca ma charakterystyczny, zwężający się kształt, z dolną powierzchnią mniejszą od górnej. Dłuższe boki nie są więc równolegle. Zestawione razem klińce tworzą łuk, a ich kształt sprawia, że pod wpływem grawitacji zwierają się ze sobą. Kluczową rolę odgrywa kliniec umieszczony w środkowej, górnej części łuku, nazywany zwornikiem. W szczycie łuku działają największe siły, zwornik musi być więc mocniejszy niż inne elementy. W przypadku łuków budowanych z mieszanych materiałów, zwornik wykonany jest zwykle z kamienia, podobnie jak klińce nasadowe, natomiast pozostałe, tzw. klińce pośrednie mogą być ceglane. Kliniec nasadowy to element umiejscowiony najniżej, u podstawy łuku.
Łuki konstruowane z klinowatych elementów znane były od antyku, występowały sporadycznie w architekturze starożytnej Grecji (Keos), szerzej w Etrurii a przede wszystkim w architekturze Rzymu. Budowano je wspierając tymczasowo łuk na drewnianych podporach. Po osadzeniu zwornika łuk stawał się stabilny, a wsporniki usuwano. Klińce stosowano powszechnie aż do XIX wieku i rozpowszechnienia współczesnych materiałów budowlanych, żelaza, a później żelbetu.
Kliniec pozorny
W architekturze stosowano także tzw. klińce pozorne, pozbawione znaczenia konstrukcyjnego i służące tylko do dekoracji. Często są wymodelowane w tynku lub stiuku.
W budownictwie termin kliniec stosowany jest też jako określenie kruszywa budowlanego o frakcji mieszczącej się w przedziale 5 - 25 mm.
Powiązane hasła: architektura starożytnego Rzymu, czoło łuku, kopuła, łuk, sklepienie kolebkowe
poprzednie hasło
