Ottoman (pufa, tuffet, podnóżek, stołek) to niski, miękki mebel z rodzaju krzeseł - przeznaczony do siedzenia, charakteryzujący się brakiem oparcia i podłokietników. Ottoman składa się jedynie z tapicerowanego siedziska opartego na czterech nóżkach (przeważnie). Mebel ten często używany jest jako stołek lub podnóżek, w niektórych przypadkach jako stolik do kawy. Niektóre z ottomanów są puste w środku, a przestrzeń ta przeznaczona jest do przechowywania drobnych rzeczy. Ottomany używane są w różnych rodzajach pomieszczeń: w sypialniach, salonach czy pokojach gościnnych. Często stosuje się je jako alternatywę lub dodatek do sofy.

Ottoman w zestawieniu z fotelem typu Longue Chair stanowi zespół mebli przeznaczonych do wypoczynku. Najsłynniejszym fotelem tego typu, nazywanym nawet „królem foteli”, jest Lounge Chair & Ottoman zaprojektowany przez małżeństwo designerów Charlesa i Ray Eamesów.

Ottoman wciąż ewoluuje przekształcając się w formę puf i innych podobnych siedzisk. Jedną popularnych ostatnimi czasy formą tego typu siedziska jest worek uszyty z kolorowego materiału, wypełniony specjalnym granulatem, który daje użytkownikowi komfort przez idealne wpasowanie się w pufę.

Historia Ottomana
Ottoman został przywieziony do Europy z Imperium Osmańskiego (ang. Ottoman Empire) pod koniec XVIII wieku. W imperium był to mebel większy niż jego obecna forma. Służył jako element siedziska rodzinnego, na którym piętrzyły się ozdobne poduszki. Słowo ottomane w odniesieniu do mebli pojawiło się już w 1729 we Francji. Pierwsza wzmianka w języku angielskim występuje w jednej z ksiażek Thomasa Jeffersona z 1789 roku „... for an Ottomane of velours d'Utrecht". Do XIX wieku ottomany miały najczęściej kształt okrągły lub ośmiokątny.