Split levels – zapożyczone z języka angielskiego określenie poziomego podziału wnętrza budynku, z zazębiającymi się kondygnacjami (budynki lub wnętrza wielopoziomowe). Występuje w różnych wariantach, przy czym za najpopularniejszą uważana jest wersja, w której przesunięcie ma wysokość równą połowie kondygnacji (por. mezzanino). Utworzone w ten sposób półpiętra mogą składać się na jedną, wspólną przestrzeń, albo spełniać wydzielone funkcje. Architektura wnętrz zaprojektowanych w ten sposób budynków może być atrakcyjna dzięki przenikającym się przestrzeniom, dającym duże możliwości aranżacyjne i efektowne perspektywy. Pod względem estetycznym rozwiązanie takie ma wiele zalet, może jednak być niepraktyczne ze względu na konieczność wielokrotnego pokonywania różnicy poziomów w codziennym użytkowaniu wnętrza.

Split levels to rozwiązanie często stosowane w architekturze późnego modernizmu (por. Jednostka Marsylska).
W Polsce rozwiązanie to spotykane jest w projektach domów jednorodzinnych, niekiedy także w budynkach wielorodzinnych (por. korytarzowiec).  Domy w układzie split levels cieszyły się dużym zainteresowaniem w USA w latach 60. a zwłaszcza 70. XX wieku. Amerykańskie domy tego rodzaju mają zazwyczaj trzy poziomy połączone krótkimi ciągami schodów. Środkowy poziom mieści wówczas najczęściej przestrzeń dzienną, salon, kuchnię, część reprezentacyjną domu; na wyższym poziomie znajdują się sypialnie i pomieszczenia prywatne; poniżej poziomu salonu jest z kolei garaż, gabinet, spiżarnia lub składzik, pralnia albo inne pomieszczenia o charakterze użytkowym.

Przykłady: dom dla osób samotnych i młodych małżeństw – modelowe osiedle WUWA, Wrocław (1929), projekt Bernhard Scharoun – budynek uważany jest za jeden z pierwszych przykładów zastosowania podziału split levels w światowej architekturze  

Powiązane hasła: antresola, apartament, modernizm, penthouse,