Wątek muru, wiązanie muru, to określenie sposobu ułożenia bloczków, cegieł, kamieni w murze. Układ ten jest widoczny na licu muru, niektóre wątki wyróżniają się dużymi walorami dekoracyjnymi.

Wątki muru w architekturze starożytnej

W starożytności znane były różne rodzaje murów, wznoszonych z kamieni różnej wielkości i w różnym stopniu obrobionych (mur cyklopowy, poligonalny, ciosowy). Z wielkich prac inżynieryjnych i umiejętności w dziedzinie budownictwa znani są szczególnie starożytni Rzymianie, którzy wprowadzili np. masową produkcję cegieł o zestandaryzowanych wymiarach. Wznosząc mury, używali zarówno cegły jak kamienia. Najważniejsze używane w imperium rzymskim wątki w kamiennych murach określane były jako: opus incertum z nieregularnych ciosów; opus reticulatum, z blokami ułożonymi na wzór sieci; opus spicatum w jodełkowy wzór; opus isodomum; opus quadratum. Wątki mieszane, w których budowniczowie używali kamienia, cegły, drobnych kamyków, to przede wszystkim opus mixtum - ciosy kamienne przekładane cegłami, opus pseudoisodomum oraz opus caementicum. Ten ostatni, praktyczny ale nieefektowny, nie był stosowany do budowy widocznych części budowli. Ściana z drobnych kamieni, np. polnych, spojona naturalnym cementem była trwała i tania, ze względów estetycznych pokrywano ją kamienną okładziną. W technice tej budowano także fundamenty.

Wątki muru w średniowieczu

Wątki kamienne w budownictwie średniowiecznym to m. in. grand appareil oraz tańszy i wymagający mniej pracy kamieniarza petit appareil. Opus emplectum to mur o wielowarstwowej konstrukcji, z dwoma ścianami zbudowanymi ze ściśle dopasowanych bloków i wypełnieniem z gruzu i kamienia spojonego wapnem.

Wątki w murze ceglanym

Wątki ceglane wyróżnia się na podstawie układu główek i wozówek na licu muru. To m.in. wendyjski, gotycki, holenderski, amerykański, angielski.