Andreas Gursky
(ur. 1955 w Lipsku, w Niemczech), mieszka i pracuje w Düsseldorfie; od połowy lat osiemdziesiątych uczestniczy w wielu wystawach indywidualnych i zbiorowych, organizowanych przez najbardziej znaczące międzynarodowe galerie i muzea m.in. Museum of Modern Art i Solomon R. Guggenheim Museum w Nowym Jorku, Narodowe Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Tokio, Centre George Pompidou w Paryżu czy Tate Modern w Londynie.
Andreas Gursky uznawany za jednego z najważniejszych współczesnych fotografików jest uczniem Bernda i Hilli Becher, znakomitych dokumentalistów, wykładowców Kunstakademie w Düsseldorfie. Podobnie jak działania innych kontynuatorów Becherów, na przykład Axela Hütte czy Thomasa Ruffa, prace Gursky’ego cechuje rezygnacja z ekspresji na rzecz surowego zapisu rzeczywistości, niezwykła klarowność i precyzja, a także monumentalna skala, zarówno jeśli chodzi o ich złożoność, jak i rozmiar.
Na ogół zbudowane z ogromnej ilości szczegółów ujętych z dużego dystansu dają odbiorcom wyjątkowe poczucie oglądania świata z niedostępnej na co dzień perspektywy, niemal wszechwiedzy, za każdym razem będąc, jak się wydaje, najpełniejszym możliwym przedstawieniem wybranej sceny. Widz w stosunku do fotografii, niezależnie od tego czy pokazuje ona krajobrazy, przestrzenie publiczne, czy handlowe znajduje się w pozycji chłodnego, niezaangażowanego obserwatora.
-
ŻYCIE W ARCHITEKTURZE 2002
Czwarta edycja konkursu ŻYCIE W ARCHITEKTURZE. Finał odbył się w siedzibie SARP-u w Warszawie, 10 stycznia więcej
-
PROJEKT ZAHY HADID: Na granicy możliwości Centrum Nauki phaeno
Centrum Nauki phaeno w Wolfsburgu, realizacja pracowni Zahy Hadid, odbiega od wszelkich konwencji kształtowania formy i dyspozycji funkcjonalnej budynku. Phaeno odrywa się od ziemi. Jego miękka, opływowa bryła, o wielkopowierzchniowych pochyłych ścianach, stojąc na dziesięciu żelbetowych „nogach”, pozwala przestrzeni miasta swobodnie przelewać się pod spodem i wokół budynku. Wielka żelbetowo-stalowa skorupa mieszcząca powierzchnię ekspozycyjną zamyka w sobie jednoprzestrzenne wnętrze urozmaicone zmiennym przebiegiem sufitu, podłóg i ścian, które tworzą wrażenie zagadkowego, niemalże księżycowego krajobrazu. Realizacja tych wizji nie byłaby możliwa bez nowoczesnych technologii budowlanych – a szczególnie bez betonu samozagęszczającego i jego specyficznych właściwości – ani bez ścisłej współpracy inżynierów i architektów. więcej
-
ŻYCIE W ARCHITEKTURZE 2004
Piąta edycja, organizowanego przez miesięcznik "Architektura Murator", konkursu ŻYCIE W ARCHITEKTURZE więcej
-
ŻYCIE W ARCHITEKTURZE 2006
Szósta edycja konkursu ŻYCIE W ARCHITEKTURZE, organizowanego od 1995 roku więcej
